தாகம்

அலைகடலில் மிதக்கும்
நிலவின் வெள்ளொளியில் முகம் காணும்
இரவை கடத்தி படுக்கையில் உலர்த்துவதாய்
கண்ட அந்த அபத்தக் கனவை
சாமத்தின் வாசலில் குரைக்கும்
தெருநாயின் காது திருகி சொல்கிறேன்.

பின்
பின் மதியப் பூனையாய்
அவள் முலையருந்த,
வேட்கை கனலின் விரல்கள் மீது
திரும்புகிறேன்.

கொலுசு கால்களின்
இசை வழியே நிரம்புகிறது
அன்பின் ஊற்று.